User talk:Samproh: Difference between revisions
→ព្រះវិស្ណុ: new section |
|||
| Line 93: | Line 93: | ||
៣៧កខឹក(ក៏ខឹក) ខឹកៗ ច្រើនដងមិនដាច់សូរ ហើយញាប់រន្ថាន់ (សើច) សើចកខឹក ។ |
៣៧កខឹក(ក៏ខឹក) ខឹកៗ ច្រើនដងមិនដាច់សូរ ហើយញាប់រន្ថាន់ (សើច) សើចកខឹក ។ |
||
៣៨ |
៣៨ |
||
== ព្រះវិស្ណុ == |
|||
កំណើតនៃព្រះវិស្ណុ ឬព្រះនារាយណ៍ |
|||
ការគោរពបូជាព្រះវិស្ណុ ឬព្រះនារាយណ៍បានដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ក្នុងវប្បធម៌ខ្មែរតាំងពីដើមសតវត្សទី១នៃគ.ស.។ តើព្រះអាទិទេពចម្បងនៃលទ្ធិត្រីម៌ូតិ មានប្រភពចេញពីណាមក? |
|||
ចំពោះប្រវត្តិរបស់ព្រះអាទិទេពអង្គនេះ លោកស្រី ហ្គី តូ បានពិពណ៌នាយ៉ាងក្បោះក្បាយក្នុងអត្ថបទមួយមានចំណងជើងថា “Khmer Sculpture and the Khmer Civilization” ដែលកន្លងមក ប្រែ និងរៀបរៀងឡើងវិញដោយលោក ធន់ ហ៊ីង។ ទិន្នន័យថ្មីនេះ ដែលបានមកពីការអានគម្ពីរ ឫគវេទ របស់ឥណ្ឌា បានឲ្យយើងដឹងថា ក្នុងវប្បធម៌ខ្មែរបុរាណព្រះអាទិទេពអង្គនេះមិនមែនជាព្រះអាទិទេពធំជាងគេបង្អស់នោះទេ ព្រោះថា ទ្រង់គឺ ៖ |
|||
“ការសម្តែងចេញឲ្យមានរូបរាងនៃឋាមពលព្រះអាទិត្យ ពោលគឺព្រះអង្គមានកំណើតមកពីឋាមពលព្រះអាទិត្យ។ មានការពណ៌នាពីព្រះអង្គថា ទ្រង់ឈានតែបីជំហានវែងៗ កាត់តំបន់ទាំង៧ នៃលោកសន្និវាសនេះ ហើយព្រះអង្គទ្រង់គ្របដណ្តប់លើវត្ថុទាំងឡាយនឹងពន្លឺរបស់ព្រះអង្គ។ ជំហានទាំងបីត្រូវគេវិភាគថា ជាការសម្តែងឲ្យឃើញជាពន្លឺបីយ៉ាង ដែលចែកចេញជាភ្លើង ផ្លេកបន្ទោរ និងព្រះអាទិត្យ ឬមួយវិញទៀត គឺជាទីសម្គាល់ទាំងបីនៃព្រះអាទិត្យ ក្នុងវេលាថ្ងៃរះ វេលាថ្ងៃកំពុងចែងចាំងពន្លឺ និងវេលាថ្ងៃលិច។ មានពេលខ្លះ ព្រះអង្គត្រូវចូលរួមគ្នាជាមួយនឹងព្រះឥន្ទ្រ។ គេតែងហៅព្រះអង្គថាជា “អ្នកគ្រប់គ្រងរក្សា ដែលមានជោគជ័យជារហូត”។ នេះគឺជាលក្ខណៈពិសេស ដែលបង្ហាញថា ព្រះអង្គមានមហាតេជានុភាពខាងថែរក្សា។ នៅក្នុងគម្ពីរមនុ គេឃើញមានការនិយាយទៅដល់ព្រះវិស្ណុដែរ ក៏ប៉ុន្តែ គេដូចជាពុំឃើញមានការចាត់ទុកព្រះអង្គថា ជាព្រះអាទិទេពដ៏ជាកំពូលដូចនៅក្នុងគម្ពីរឫគវេទនោះទេ។ |
|||
ប្រភពនៃអក្សរសាស្ត្រខ្លះថ្លែងថា “ព្រះវិស្ណុគឺជាព្រះអាទិទេពថ្នាក់ទីពីរ ក្នុងចំណោមអាទិទេពធំៗទាំងបីព្រះអង្គ ជាតំណាងនៃសត្វគុណ គឺមេត្តាធម៌ និងសេចក្តីល្អ ឬអំពើល្អ ដែលបង្ហាញចេញមកជាអនុភាពនៃការថែរក្សា ការពារជាស្វយម្ភព (គឺការកើតមានឡើងដោយឯងៗ) និងជាវិញ្ញាណដែលតែងតែចូលជ្រួតជ្រាប សាយភាយគ្រប់ទីទាំងអស់។ គឺក្នុងន័យនេះ ដែលអ្នកធ្វើសក្ការៈចំពោះព្រះអង្គ គេតែងភ្ជាប់ព្រះអង្គទៅនឹងសារធាតុនៃទឹក ដែលសាយគ្រប់ទិសទីទាំងអស់ មុនពេលការកើតឡើងនៃលោកនេះឡើង”។ ពាក់ព័ន្ធនឹងន័យរបស់ពាក្យនារាយណ៍ យើងដឹងទៀតថា នៅក្នុងលក្ខណៈនេះ គេហៅព្រះអង្គថា “ព្រះនារាយណ៍” បានន័យថា “ដែលត្រាច់ចរលើទឹក” ហើយត្រូវគេតំណាងតួព្រះអង្គដោយរូបរាងជាមនុស្សដេកលក់ នៅលើពស់មួយ ឈ្មោះសេសៈ (ឬអាទិសេសះ) អណ្តែតនៅលើទឹក។ កាលណាលោកសន្និវាសត្រូវរលាយ ព្រះអង្គនឹងសន្មតយករូបភាពបែបនេះដែរ។ ជនទាំងឡាយ ដែលគោរពព្រះវិស្ណុ តែងតែទទួលស្គាល់ថា ព្រះអង្គគឺបុគ្គលដ៏ឧត្តុង្គឧត្តម ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត ព្រោះគេជឿថា អ្វីៗទាំងអស់សុទ្ធតែកើតមកពីព្រះអង្គ។ |
|||
មានប្រភពខ្លះនិយាយថា ព្រះអង្គជាព្រះប្រជាបតិ (អ្នកបង្កើត) និងជាព្រះអាទិទេពដ៏កំពូលតែមួយព្រះអង្គគត់។ ក្នុងន័យនេះ ព្រះអង្គត្រូវមានលក្ខខណ្ឌបី គឺទី១ លក្ខខណ្ឌជាព្រះព្រហ្មា ឬអ្នកបង្កើតលោកដ៏សកម្ម ដែលត្រូវតំណាងដោយការសន្មតថា ព្រះអង្គប្រសូតចេញមកពីផ្កាឈូក ដែលដុះលើផ្ចិតព្រះវិស្ណុ ក្នុងពេលដែលព្រះអង្គកំពុងសឹងលក់ ហើយអណ្តែតនៅលើទឹក។ ទី២ ព្រះវិស្ណុផ្ទាល់របស់ព្រះអង្គ គឺជាអ្នករក្សាការពារ ក្នុងរូបរាងជាអវតារ ដូចជាព្រះក្រឹស្ណា។ ទី៣ ព្រះសិវៈដែលមានព្រះនាមមួយទៀតថា ព្រះរុទ្រៈ គឺជាអ្នកមានអានុភាពខាងបំផ្លាញ ដែលតាមប្រភពខ្លះថា ប្រសូតចេញមកពីព្រះនលាដ (ថ្ងាស) របស់ព្រះព្រហ្ម។ អំពីការរក្សាការពារ និងការផ្តល់ឲ្យមានឡើងវិញ នូវអានុភាពរបស់ព្រះវិស្ណុនោះ មានករណីស្តែងចេញឲ្យឃើញនៅលើលោកយើងនេះ នូវរូបរាងនានា ដែលគេតែងហៅថាអវតារ។ នៅក្នុងអវតាររបស់អាទិទេពនោះ ត្រូវមានចំណែកណាមួយ ដែលប្រកបដោយខ្លឹមសារជាអាទិទេពចូលទៅ ជាតំណាងរូបមនុស្ស ឬជាអធិធម្មជាតិ ហើយមានអានុភាពផុតវិស័យនៃមនុស្សធម្មតា។” (Cf. ឆន់ ហ៊ីន, ព្រះវិស្ណុ, ប្រតិប័ត្រកម្ពុជសុរិយា, លេខ៤, ឆ្នាំ ២០០០) |
|||
ដូចនេះ ការដែលវិចិត្រករខ្មែរនាសម័យនគរភ្នំ និងចេនឡា ឬក៏សម័យអង្គរបានឆ្លាក់រូបរបស់ព្រះអាទិទេព លើក្បាច់ផ្តែរ ឬក៏នៅលើជើងសសរផ្អោប ពិតជាមានអត្ថន័យច្បាស់លាស់ក្រៃលែ និងបានទទួលនូវការវាយតម្លៃយ៉ាងខ្ពស់ពីមតិមហាជននាសម័យបុរាណ។ ព្រោះវាគឺជា ការសម្តែងនូវមហិទ្ធិឫទ្ធិបង្កើតលោករបស់ព្រះអាទិទេពអង្គនេះ៕សំ ប្រុស |
|||
Revision as of 01:25, 17 January 2014
ព្រះវិហារជារបស់អ្នកណា? តើមានអ្នកណាអាចមានចំលើយមួយដែលធ្វើអោយខ្ុំ ក៏ដូចជាអ្នកជំនាន់ក្រោយដឹងច្បាស់ទុកជាការបានទេ? ហើយជនជាតិទាំងអស់អាចទទួលយកបានទៀតនោះ។ខ្ុំបាទមិនចង់ឃើញការវាយប្រហារដូចប្រត្តិការណ៌ជាមួយជនជាតិថៃទេ។ប្រវត្តិសាស្រ្តខ្មែរ ថាប្រាសាទព្រះវិហារជារបស់ខ្មែរ ឯ ខាងថៃវិញប្រវត្តិសាស្រ្តគេថា ព្រះវិហារជារបស់គេដែរ។ តើមានអ្វីមួយអាចបញ្ចាក់អោយច្បាស់ជាងការតតាំងឥតប្រយោជន៏ អស់កំលាំងកាយកំលាំងចិត្តដូចនេះទេ? ក្នុងវ័យដូចខ្ុំពិតជាជឿលើប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ប្រទេសខ្ញុំណាស់ និងឯកសារទាំងឡាយដែលប្រើសំរាប់ តុលាការក្រុងឡាអេ។ តើលោកអ្នកមានឯកសារអាចបង្ហាញខ្ញុំទេ?
MOTOROLA RAZR XT910/XT912 update to ICS 4.0.4, Root and khmer Unicode
MOTOROLA RAZR XT910/XT912 update to ICS 4.0.4, Root and khmer Unicode By Hai Ya Dep in CAUG (Cambodia Android Users Group) - We need Khmer language on Android (Files) · Edit Doc
download stock rom ICS 4.0.4_here http://www.wuala.com/longkimhai/Documents/Motorola%20xt910%20ics%204.0.4/SPDREM_U_01.6.7.2-180_SPU-19-TA-11.2_SIGNEuropeAustraliaEMEA_USASPDRICSRTGB_HWp2b_Service1FF_fastboot.xml_2.zip/
download RSD Lite.exe https://www.box.com/s/93da7aa6ca1a99f234d1
download driver win32 https://www.box.com/s/b727fbd8274c24d53293
download driver win64 https://www.box.com/s/a0c28f0fe034a57fad37
download Droid razr root 4.0.4 https://www.box.com/s/cdcee5a5abb9e031adc1
download khmer font https://www.box.com/s/0818a58a504ab65966f8
+បញ្ចាក់ Baterry up to 50%
- Flash Rom ICS 4.0.4
- instal driver win32/win64 to PC
- បិនទូរសព្ទ័ហើយចុច Power button +volume up button+ volume Down button ស្របពេលតែមួយ
បន្ទាប់មកអ្នកនឹងឃើញ Boot Mode Selection.
- ប្រើvolume Down សំរាប់រំកិល និងvolume up សំរាប់ជ្រើសរើស
- ហើយសូមយកពាក្យ AP Fastboot ហើយចុច volume up
- ផ្ជាប់ខ្សែរ USB ពីកុំព្យូទរ័ទៅទូរសព្ទ័ ហើយបើកកម្មវិធី RSD Lite ស្វែងរកfile Stock rom ICS 4.0.4
ដែលអ្នកបាន Download ទុក Open ហើយចុចលើពាក្យ Uncomepress And Start Flashing and Finish
- Root Droid razr root 4.0.4
- បើក USB debugging នៅក្នុងទូរសព្ទ័ . ដែរចូលទៅក្នុង Settings > Developer options > USB Debugging
- unzip file Droid razr root 4.0.4 ដែលបាន download
- ផ្ជាប់ខ្សែរ USB ពីកុំព្យូទរ័ទៅទូរសព្ទ័ ហើយបើកកម្មវិធីឈ្មោះ DroidRazrRoot404.bat and start root
- copy khmer font to system font by rootexplorer
--SAMPROH 09:13, 14 December 2013 (UTC)ពាក្យក្នុង វចានុក្រម សម្តេចសង្ឃ ជួន ណាត
១ ក ព្យញ្ជនៈទី ១ ក្នុងវគ្គទី ១ ជាកណ្ឋជៈ មានសំឡេងក្នុងឋានបំពង់ក ជាសិថិល-អឃោសៈ, សំ. បា. មានសូរស័ព្ទថា កៈ ។ អវយវៈដែលតពីក្បាលទៅស្មា ឬទៅខ្លួននៃមនុស្សសត្វ ។ ដៃជើងមនុស្សក៏មាន កដែរ : កដៃ, កជើង ។ ទងខាងដើមកួរស្រូវក៏ហៅ ក ដែរ : កស្រូវ ។ កន្លែងដែលតជាប់ពីមាត់ដបជាដើមចុះទៅទល់នឹងក្អេងក៏ហៅ ក ដែរ : កដប, កក្អម ។ តាំងផ្ដើម, តាំងធើ្វ : កសាង, កកើត, កចេតិយ, កភូមិ ។
២ កក ប្រែពីរាវទៅជាខន់ : ខ្លាញ់កក, ប្រេងដូងកក, ទឹកកក ។ កុះករ, តាន់តាប់, ជុំជិត, កុញ, ត្រៀបត្រា : មើលទៅឃើញមនុស្សកក, ឈរកក ។
៣ កករ (ក៏-ក) ផង់ឬកំទេចល្អិត ដែលនៅក្នុងសភាវៈរាវ មានទឹក, សុរា, ប្រេងជាដើម : កករប្រេង ។ កករចិត្ត ចិត្តសៅហ្មងហាក់ដូចជាមានកករ ។ ប្រើដូចជា គុ. ក៏បាន : ចិត្តកករល្អក់ ។ ៤ កកាត (ក៏-កាត) ដែលនៅសល់តិច, នៅសល់រលាបៗ : ទឹកសម្លនៅសល់កកាតនឹងបាតឆ្នាំង ។ ៥ កកាយ (ក៏-កាយ) កាយរឿយៗ; ជីកដីជារន្ធ, ជារូង, ជារង, ជារណ្ដៅដោយដៃ (មនុស្ស), ដោយជើង (សត្វ) : មនុស្សកកាយដី, មាន់កកាយដី, អណ្តើកកកាយដី ។ ៦កកិចកុច (ក៏កិចក៏កុច) ដែលមានចិត្តវៀច, មានគំនិតគេចកែ : មនុស្សកកិចកកុច ។ ៧ កកិត (ក៏កិត) ពាល់, ដដុស, ឬប៉ះយ៉ាងស្រាល ។ ៨កកិល (ក៏កិល) ទៅដោយគូទពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយទៀត : មនុស្សខ្វិនកកិលដូចកូនក្មេង ។ ៩ កកូរ (ក៏កូរ) កូរញយៗ : កកូរត្រុំ ឬ សម្ល ។ (ក៏កូរ) ឈ្មោះសម្លខ្មែរមួយប្រភេទ : សម្លកកូរ ។ ១០កកេបកកាប (ក៏កេបក៏កាប) ដែលកខ្វេសកខ្វាសដោយខំប្រឹងដើរ ឬប្រឹងឡើងឲ្យបានឆាប់ : ខំឡើងដើមឈើកកេបកកាប ។ ១១ កកេរ (ក៏កេរ) ខាំរឿយៗ ដើម្បីឲ្យដាច់ : កកេរពោត, កណ្តុរកកេរទូ ។ ១២ កកេះ (ក៏កេះ)កេះរឿយៗ ដោយក្រចកជាដើម ។ ១៣ កកែកកកោក (ក៏កែកក៏កោក) សំដីនិយាយគ្នា ឮសូរកកោកៗ ច្រើនដង ។ ១៤ កកែកករ (ក៏កែក៏ករ) សំដីនិយាយមិនច្បាស់លាស់ យ៉ាងដូចក្មេងតូចដែលទើបចេះស្ដី : កូនប្រុសខ្ញុំបានចេះស្ដីកកែកករហើយ ។ ១៥ កកែងកកោង (ក៏កែងក៏កោង) កិរិយាពុំគប្បី, កោង, ព្រហើន, ឥតមានលំអុតលំឱន ។ ១៦ កកែប (កកែប) អវយវៈសត្វចតុប្បាទពួកខ្លះ នៅត្រង់គន្លាក់កែងជើងខាងក្រោយគល់ក្រចកជាខាងក្រោមកែបទាំងគូ : កកែបគោ, កកែបក្របី ។ ១៧ កកោក (ក៏កោក) សូរនិយាយខ្លាំងឥតក្រែងដែលឮកោកៗ : និយាយកកោក ។ ១៨ កកោស (ក៏កោស) កោសដោយធ្វេសប្រហែសឥតមានបំណងនឹងធ្វើឲ្យវត្ថុមួយនិងវត្ថុមួយរបករបោចខូចខាតឡើយ ។ ១៩ កកោះ (ក៏កោះ) ឈ្មោះឈើមួយប្រភេទ មានខ្លឹមពណ៌ក្រមៅ ប្រើការធ្វើសសរផ្ទះ, ក្តារក្រាល ឬក្តារងឿ ។ ២០ កក់ ជម្រះសក់ឲ្យស្អាត : កក់សក់ ។ ធើ្វឲ្យទទឹកជោក : ភ្លៀងកក់ ។ បញ្ចាំទុកមុន, ឲ្យមុនជាការបញ្ចាំចិត្ត : ខ្ញុំបានកក់ប្រាក់៥០រៀលឲ្យគេរួចហើយ ។ ឈ្មោះស្មៅទឹកមួយពួក សម្រាប់ប្រើជារបរធ្វើកន្ទេល ។ កក់មាន ច្រើនប្រភេទ គឺ កក់មូល, កក់ជ្រុង, កក់ចែងម៉ែង ។ល។ ឈ្មោះប្រដាប់មួយយ៉ាងមានសណ្ឋានដូចផ្លែឈូកសម្រាប់ងូតទឹកៈ ទឹកធ្លាក់ចេញពីកក់ (ហៅផ្លែឈូក ក៏បាន) ។ ២១ កក៌ដ (ម. ព. កក្ដដ) ។ ២២ កក្កដ (បា.),(សំ.) (ក័ក-កៈ-ដៈ)(កក៌ដ) ក្ដាម ។ ឈ្មោះខែទី ៤ នៃសុរិយគតិ, មាន ៣១ ថ្ងៃ, ត្រូវគ្នានឹងខែ ស៊ូយេត (ខែទី ៧) បារាំងសែស ។ សព្វថ្ងៃប្រើជា កក្កដា ក៏រាប់ជាខែ ទី ៧ ដែរ ។ ២៣ កក្រិត(ក៏ក្រិត)ពាក្យសម្រាប់ញ៉ាំងពាក្យខ្មៅឲ្យប្លែកឡើង : មនុស្សនោះខ្មៅកក្រិត គឺខ្មៅឥតរសជាតិ ។ ២៤ កក្រើក (ក៏ក្រើក)កម្រើក, រញ្ជួយ, របើកឡើង ។ កក្រើកញាប់ញ័រ កក្រើកញ័រយ៉ាងញាប់សព្វអន្លើ ។ កក្រើករំជួល កក្រើករញ្ជួយជ្រួលច្របល់ ។ កក្រើករំពើក កក្រើកខ្លាំង, ជ្រួលច្របល់ខ្លាំង ។ ២៥ កក្រោះ(ក៏ក្រោះ)ឥតរសជាតិ : សោះកក្រោះ ។ ២៦ កក្លាក់(ក៏ក្លាក់)ច្រើននិយាយផ្សំជាមួយនឹងពាក្យ ហៀរ : ហៀរកក្លាក់ ។ ២៧ កក្អាក(ក៏ក្អាក)ដែលឮសូរក្អាកៗ ច្រើនដង (សើច) : សើចកក្អាក (ម.ព. ក្អាកៗ) ។ ២៨ កក្អាយ(ក៏ក្អាយ)ពាក្យសម្រាប់និយាយផ្សំនឹងពាក្យ កក្អាក : សើចកក្អាកកក្អាយ ។ ២៩ កក្អិច(ក៏ក្អិច)ពាក្យសំរាប់ចំរើនពាក្យមាត់ឲ្យប្លែកឡើង (ត្រី) : ត្រីមាត់កក្អិច ។ ៣០ កក្អិល(ក៏ក្អិល)ពាក្យសំរាប់ចំរើនកិរិយាដែលនៅមានកម្លាំងចិត្តឲ្យប្លែកឡើង : និយាយកក្អិល, សំដីកក្អិល ។ ៣១ កក្អឹក(ក៏ក្អឹក)ក្អឹកៗច្រើនដងមិនដាច់សូរ : សើចកក្អឹក (ម. ព. កខឹក, ក្អឹកៗ) ។ ៣២ កក្អៀក(ក៏ក្អៀក) ក្អៀកៗច្រើនដងមិនដាច់សូរ : សើចកក្អៀក (ម. ព. ក្អៀកៗ) ។ ៣៣ កក្អៀច(ក៏ក្អៀច) ពាក្យសម្រាប់ចំរើនពាក្យចុះឲ្យប្លែកឲ្យច្រើនឡើង (ដង្កូវ) : ដង្កូវចុះកក្អៀច ។ ៣៤ កខិកកខក់(ក៏ខិកក៏ខក់) ឈ្លក់; រង្គោះ ។ ឧ. សូរឮដោយឈ្លក់ទឹក, ដោយរង្គោះ ។ ៣៥ កខិបកខុប(ក៏ខិបក៏ខុប) ដែលមានចិត្ដអរ ព្រោះបានរបស់ជាទីគាប់ចិត្ដ : អរកខិបកខុប ។ ៣៦ កខឹក(ក៏ខឹក) ខឹកៗ ច្រើនដងមិនដាច់សូរ ហើយញាប់រន្ថាន់ (សើច) សើចកខឹក ។ ៣៧កខឹក(ក៏ខឹក) ខឹកៗ ច្រើនដងមិនដាច់សូរ ហើយញាប់រន្ថាន់ (សើច) សើចកខឹក ។ ៣៨
ព្រះវិស្ណុ
កំណើតនៃព្រះវិស្ណុ ឬព្រះនារាយណ៍
ការគោរពបូជាព្រះវិស្ណុ ឬព្រះនារាយណ៍បានដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ក្នុងវប្បធម៌ខ្មែរតាំងពីដើមសតវត្សទី១នៃគ.ស.។ តើព្រះអាទិទេពចម្បងនៃលទ្ធិត្រីម៌ូតិ មានប្រភពចេញពីណាមក? ចំពោះប្រវត្តិរបស់ព្រះអាទិទេពអង្គនេះ លោកស្រី ហ្គី តូ បានពិពណ៌នាយ៉ាងក្បោះក្បាយក្នុងអត្ថបទមួយមានចំណងជើងថា “Khmer Sculpture and the Khmer Civilization” ដែលកន្លងមក ប្រែ និងរៀបរៀងឡើងវិញដោយលោក ធន់ ហ៊ីង។ ទិន្នន័យថ្មីនេះ ដែលបានមកពីការអានគម្ពីរ ឫគវេទ របស់ឥណ្ឌា បានឲ្យយើងដឹងថា ក្នុងវប្បធម៌ខ្មែរបុរាណព្រះអាទិទេពអង្គនេះមិនមែនជាព្រះអាទិទេពធំជាងគេបង្អស់នោះទេ ព្រោះថា ទ្រង់គឺ ៖ “ការសម្តែងចេញឲ្យមានរូបរាងនៃឋាមពលព្រះអាទិត្យ ពោលគឺព្រះអង្គមានកំណើតមកពីឋាមពលព្រះអាទិត្យ។ មានការពណ៌នាពីព្រះអង្គថា ទ្រង់ឈានតែបីជំហានវែងៗ កាត់តំបន់ទាំង៧ នៃលោកសន្និវាសនេះ ហើយព្រះអង្គទ្រង់គ្របដណ្តប់លើវត្ថុទាំងឡាយនឹងពន្លឺរបស់ព្រះអង្គ។ ជំហានទាំងបីត្រូវគេវិភាគថា ជាការសម្តែងឲ្យឃើញជាពន្លឺបីយ៉ាង ដែលចែកចេញជាភ្លើង ផ្លេកបន្ទោរ និងព្រះអាទិត្យ ឬមួយវិញទៀត គឺជាទីសម្គាល់ទាំងបីនៃព្រះអាទិត្យ ក្នុងវេលាថ្ងៃរះ វេលាថ្ងៃកំពុងចែងចាំងពន្លឺ និងវេលាថ្ងៃលិច។ មានពេលខ្លះ ព្រះអង្គត្រូវចូលរួមគ្នាជាមួយនឹងព្រះឥន្ទ្រ។ គេតែងហៅព្រះអង្គថាជា “អ្នកគ្រប់គ្រងរក្សា ដែលមានជោគជ័យជារហូត”។ នេះគឺជាលក្ខណៈពិសេស ដែលបង្ហាញថា ព្រះអង្គមានមហាតេជានុភាពខាងថែរក្សា។ នៅក្នុងគម្ពីរមនុ គេឃើញមានការនិយាយទៅដល់ព្រះវិស្ណុដែរ ក៏ប៉ុន្តែ គេដូចជាពុំឃើញមានការចាត់ទុកព្រះអង្គថា ជាព្រះអាទិទេពដ៏ជាកំពូលដូចនៅក្នុងគម្ពីរឫគវេទនោះទេ។
ប្រភពនៃអក្សរសាស្ត្រខ្លះថ្លែងថា “ព្រះវិស្ណុគឺជាព្រះអាទិទេពថ្នាក់ទីពីរ ក្នុងចំណោមអាទិទេពធំៗទាំងបីព្រះអង្គ ជាតំណាងនៃសត្វគុណ គឺមេត្តាធម៌ និងសេចក្តីល្អ ឬអំពើល្អ ដែលបង្ហាញចេញមកជាអនុភាពនៃការថែរក្សា ការពារជាស្វយម្ភព (គឺការកើតមានឡើងដោយឯងៗ) និងជាវិញ្ញាណដែលតែងតែចូលជ្រួតជ្រាប សាយភាយគ្រប់ទីទាំងអស់។ គឺក្នុងន័យនេះ ដែលអ្នកធ្វើសក្ការៈចំពោះព្រះអង្គ គេតែងភ្ជាប់ព្រះអង្គទៅនឹងសារធាតុនៃទឹក ដែលសាយគ្រប់ទិសទីទាំងអស់ មុនពេលការកើតឡើងនៃលោកនេះឡើង”។ ពាក់ព័ន្ធនឹងន័យរបស់ពាក្យនារាយណ៍ យើងដឹងទៀតថា នៅក្នុងលក្ខណៈនេះ គេហៅព្រះអង្គថា “ព្រះនារាយណ៍” បានន័យថា “ដែលត្រាច់ចរលើទឹក” ហើយត្រូវគេតំណាងតួព្រះអង្គដោយរូបរាងជាមនុស្សដេកលក់ នៅលើពស់មួយ ឈ្មោះសេសៈ (ឬអាទិសេសះ) អណ្តែតនៅលើទឹក។ កាលណាលោកសន្និវាសត្រូវរលាយ ព្រះអង្គនឹងសន្មតយករូបភាពបែបនេះដែរ។ ជនទាំងឡាយ ដែលគោរពព្រះវិស្ណុ តែងតែទទួលស្គាល់ថា ព្រះអង្គគឺបុគ្គលដ៏ឧត្តុង្គឧត្តម ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត ព្រោះគេជឿថា អ្វីៗទាំងអស់សុទ្ធតែកើតមកពីព្រះអង្គ។ មានប្រភពខ្លះនិយាយថា ព្រះអង្គជាព្រះប្រជាបតិ (អ្នកបង្កើត) និងជាព្រះអាទិទេពដ៏កំពូលតែមួយព្រះអង្គគត់។ ក្នុងន័យនេះ ព្រះអង្គត្រូវមានលក្ខខណ្ឌបី គឺទី១ លក្ខខណ្ឌជាព្រះព្រហ្មា ឬអ្នកបង្កើតលោកដ៏សកម្ម ដែលត្រូវតំណាងដោយការសន្មតថា ព្រះអង្គប្រសូតចេញមកពីផ្កាឈូក ដែលដុះលើផ្ចិតព្រះវិស្ណុ ក្នុងពេលដែលព្រះអង្គកំពុងសឹងលក់ ហើយអណ្តែតនៅលើទឹក។ ទី២ ព្រះវិស្ណុផ្ទាល់របស់ព្រះអង្គ គឺជាអ្នករក្សាការពារ ក្នុងរូបរាងជាអវតារ ដូចជាព្រះក្រឹស្ណា។ ទី៣ ព្រះសិវៈដែលមានព្រះនាមមួយទៀតថា ព្រះរុទ្រៈ គឺជាអ្នកមានអានុភាពខាងបំផ្លាញ ដែលតាមប្រភពខ្លះថា ប្រសូតចេញមកពីព្រះនលាដ (ថ្ងាស) របស់ព្រះព្រហ្ម។ អំពីការរក្សាការពារ និងការផ្តល់ឲ្យមានឡើងវិញ នូវអានុភាពរបស់ព្រះវិស្ណុនោះ មានករណីស្តែងចេញឲ្យឃើញនៅលើលោកយើងនេះ នូវរូបរាងនានា ដែលគេតែងហៅថាអវតារ។ នៅក្នុងអវតាររបស់អាទិទេពនោះ ត្រូវមានចំណែកណាមួយ ដែលប្រកបដោយខ្លឹមសារជាអាទិទេពចូលទៅ ជាតំណាងរូបមនុស្ស ឬជាអធិធម្មជាតិ ហើយមានអានុភាពផុតវិស័យនៃមនុស្សធម្មតា។” (Cf. ឆន់ ហ៊ីន, ព្រះវិស្ណុ, ប្រតិប័ត្រកម្ពុជសុរិយា, លេខ៤, ឆ្នាំ ២០០០) ដូចនេះ ការដែលវិចិត្រករខ្មែរនាសម័យនគរភ្នំ និងចេនឡា ឬក៏សម័យអង្គរបានឆ្លាក់រូបរបស់ព្រះអាទិទេព លើក្បាច់ផ្តែរ ឬក៏នៅលើជើងសសរផ្អោប ពិតជាមានអត្ថន័យច្បាស់លាស់ក្រៃលែ និងបានទទួលនូវការវាយតម្លៃយ៉ាងខ្ពស់ពីមតិមហាជននាសម័យបុរាណ។ ព្រោះវាគឺជា ការសម្តែងនូវមហិទ្ធិឫទ្ធិបង្កើតលោករបស់ព្រះអាទិទេពអង្គនេះ៕សំ ប្រុស